|
Miniatura z Biblii Płockiej, pergamin, 1148.
|
Najstarszym odnotowanym w Polsce dokumentem z Harfą Króla Dawida jest odnaleziony wycinek pergaminu z miniatury manuskryptu Biblii Płockiej z 1148 r. Obecnie jest on przechowywany w Bibliotece Seminarium Duchownego w Płocku na Mazowszu pod numerem katalogu: 211/MS 2.
Pergamin pochodzący z XII w., przedstawia cztery postacie odziane w słowiańskim stylu Piastów. Król Dawid, będący centralną figurą z koroną na głowie, siedzi na tronie i na kolanach trzyma trójkątny instrument, zwany psalterium. (Nazwa ta określa także małą harfę wertykalną, albo cruit.) Ta szczegółowo i z wielkim pietyzmem wykonana miniatura jest skomponowana w dwóch wymiarach i symbolizuje cele i przeznaczenie muzyki w sposób o dwu istotnych znaczeniach. Część górna, która przynależy do sfery niebiańskiej reprezentuje muzykę harmoniczną, muzykę świątynną "music sacré"; część dolna, która przynależy do sfery ziemskiej, reprezentuje rytmiczną muzykę uderzeniową (beatową), tj. muzykę świecką "music profane". Król Dawid z boskim i harmonicznym dźwiękiem harfy przynależy do sfery niebiańskiej, którą osiągnąć można jedynie przez modlitwę. Sferę ziemską reprezentują trzy postacie: Pitagoras, grecki filozof i matematyk; Jubal, biblijny muzyk, wynalazca harfy i wszystkich instrumentów muzycznych; i Tubelcain, współczesny Jubalowi mistrz w sztuce wykuwania w brązie i żelazie. W tej sferze, muzyka jest symbolizowana przez muzykę zmysłową, skomponowaną z rytmu i melodii. Pitagoras, przedstawiony jako dzwonnik uderzający w siedem dzwonków, uosobia wedrówkę duszy z ziemi do nieba. Jubal, grający na fletni Pana (instrumencie złożonym z układu drewnianych piszczałek różnej wielkości, znanych także jako syrinx, syringe), razem z Tubelcain'em, który bije w kowadło, nawołując w ten sposób do modlitwy, reprezentują pochwałę muzyki ziemskiej w jej artystycznej formie. A zatem, to całe instrumentarium może być akceptowane przez Święty Kościół, jeżeli służy ono religijnym celom.
|
|