Strona główna > ===== PŁOCK W DOKUMENTACH ===== > Dokumenty płockie |
PLIK 33/80 |
Infomacje o pliku | |
Nazwa pliku: | big~0.jpg |
Nazwa albumu: | beerek / Dokumenty płockie |
Wielkość pliku: | 193 KiB |
Data dodania: | 31, Maj 2007 |
Wymiary: | 1269 x 2000 pikseli |
Wyświetleń: | 425 razy |
URL: | http://galeria.plock24.pl/displayimage.php?pid=11817 |
Ulubione: | Dodaj do ulubionych |
Urodzony w Petersburgu w 1834 roku i tam wychowany w całkowitej izolacji od środowiska polskiego, poddany procesowi wynarodowienia, miał przed sobą otwartą drogę kariery wojskowej: Korpus Paziów, Korpus Kadetów, Wyższa Akademia Wojskowa. Jako oficer armii carskiej pełnił służbę dyplomatyczną (Paryż, Warszawa), później walczył na froncie kaukaskim, gdzie za odwagę i talent wykazany w walce partyzanckiej uzyskał przydomek Lwa Kaukazu. Dzięki polskim kuzynom w Warszawie poznał gorzką prawdę o swoim pochodzeniu (ród Hauke wywodził się z Flandrii i dotarł przez Moguncję do Polski w końcu XVII wieku). świadomie wybrał swoją narodowość - dobrowolnie wybrał los Polaka - obywatela drugiej kategorii w Imperium Romanowych. Spolszczył rodowe nazwisko Haucke na Hauke dodając przydomek Bosak, co miało odzwierciedlenie w herbie Hauków przedstawiającym lwa trzymającego w łapach drzewce bosaka.
Po wybuchu powstania styczniowego, natychmiast oddał się do dyspozycji Rządu Narodowego, który do służby czynnej powołał go we wrześniu 1863 roku. Został następnie naczelnikiem wojennym województwa krakowskiego i sandomierskiego w stopniu generała. Czynna natura gen. Bosaka sprawiła, że w Górach świętokrzyskich podporządkował sobie oddziały Chmieleńskiego, Rębajły, Rudowskiego, Czachowskiego. Prowadził walkę na czele ostatniego większego zgrupowania sił powstańczych - II Korpusu liczącego ponad 5 tysięcy powstańców, aż do tragicznej klęski w bitwie opatowskiej (21.II.1864r). Był jedynym generałem, wyższym dowódcą, który dotrwał do kwietnia 1864 roku. 19 kwietnia 1864 roku zakończyła się dramatyczna walka, której symbolem był Józef Hauke Bosak. 20 kwietnia z wiarą w przyszłość ojczyzny udał się na emigrację.
W roku 1870 zaciągnął się jako ochotnik do republikańskiej armii francuskiej w wojnie z Prusami. Dowodził brygadą piechoty w Armii Wogezów Józefa Gariabaldiego. Walczył w ten sposób z jednym z zaborców Polski. Broniąc miasta Dijon przed wojskami pruskimi, poległ na jego przedpolach jako bohater 21 stycznia 1871 r. mając zaledwie 37 lat.